BarMag 3.Sayı: Bir garip...
BİR GARİP SEVDA...
Garip geliyor pek çok kişiye okulumuza duyduğumuz sevgi. Garip geliyor, okulumuz için böylesine arzulu ve dinamizm içersinde koşturmamız. Garip geliyor ve "Ne çıkarınız var ki?" diye soruyorlar. "Ne alıyorsunuz karşılığında?"
Hep çıkar gözetmek değil midir oysa bizi bu hallere düşüren ? O tip insanlar değil midir gelişmemizi engelleyen ? Onlar değil midir 17 Ağustos'u bize kabus gibi yaşatan ?
İşte yine 17 Ağustos geliyor; yine büyük bir şevkle okuluma koşacağım. Bana emeği geçmiş ve o gün orada bulunan öğretmenlerimin elini öpeceğim önce; kayıp kardeşlerimi saygı ile andıktan sonra, okulumun çiçeklerini, 2001 mezunlarını candan kutlayacağım ve sıra dönem arkadaşlarıma gelecek. Benimle aynı yıllarda okumuş, aynı koridorda yürümüş, aynı tebeşir tozunu yutmuş, belki sınıfımdan belki de değil, ama benim dönemimden, ama Gölcük Barbaros Hayrettin Liseli, ama Gölcük'lü...
Nasıl sevmem okulumu, öğretmenlerimi ?
Hayatımın en güzel çağını, gençliğimi yaşadığım ve bugünlere gelmemi sağlamış, topluma vasıflı ve bilinçli bir birey olarak katılma yolunda, bana ve arkadaşlarıma emeği geçen bu kurumu nasıl unuturum ?
Bir mezun olarak görevim, benim elimden tutulduğu gibi, benim de öğrenci kardeşlerimin elinden tutup, onlara en güzel imkanların sunulması için çalışmak değil midir? Ve bir gün onlarla sokakta karşılaştığınızda size gösterecekleri sevgi ve muhabbet, alacağınız karşılıkların en güzeli değil midir?
Bir garip sevda bizimkisi, ne artar ne azalır. Çünkü hakiki sevdadır, gelip geçmez öyle bir seferde.
Okulumuzu "Ne çok !" sevdiğimizi, bizim gibi bir garip sevdalılar bilir ancak.
Garip geliyor pek çok kişiye okulumuza duyduğumuz sevgi. Garip geliyor, okulumuz için böylesine arzulu ve dinamizm içersinde koşturmamız. Garip geliyor ve "Ne çıkarınız var ki?" diye soruyorlar. "Ne alıyorsunuz karşılığında?"
Hep çıkar gözetmek değil midir oysa bizi bu hallere düşüren ? O tip insanlar değil midir gelişmemizi engelleyen ? Onlar değil midir 17 Ağustos'u bize kabus gibi yaşatan ?
İşte yine 17 Ağustos geliyor; yine büyük bir şevkle okuluma koşacağım. Bana emeği geçmiş ve o gün orada bulunan öğretmenlerimin elini öpeceğim önce; kayıp kardeşlerimi saygı ile andıktan sonra, okulumun çiçeklerini, 2001 mezunlarını candan kutlayacağım ve sıra dönem arkadaşlarıma gelecek. Benimle aynı yıllarda okumuş, aynı koridorda yürümüş, aynı tebeşir tozunu yutmuş, belki sınıfımdan belki de değil, ama benim dönemimden, ama Gölcük Barbaros Hayrettin Liseli, ama Gölcük'lü...
Nasıl sevmem okulumu, öğretmenlerimi ?
Hayatımın en güzel çağını, gençliğimi yaşadığım ve bugünlere gelmemi sağlamış, topluma vasıflı ve bilinçli bir birey olarak katılma yolunda, bana ve arkadaşlarıma emeği geçen bu kurumu nasıl unuturum ?
Bir mezun olarak görevim, benim elimden tutulduğu gibi, benim de öğrenci kardeşlerimin elinden tutup, onlara en güzel imkanların sunulması için çalışmak değil midir? Ve bir gün onlarla sokakta karşılaştığınızda size gösterecekleri sevgi ve muhabbet, alacağınız karşılıkların en güzeli değil midir?
Bir garip sevda bizimkisi, ne artar ne azalır. Çünkü hakiki sevdadır, gelip geçmez öyle bir seferde.
Okulumuzu "Ne çok !" sevdiğimizi, bizim gibi bir garip sevdalılar bilir ancak.
Yorumlar